Z fizycznego punktu widzenia czyn, działanie; metafizycznie oznacza prawo wyrównania, równowagi, przyczyny i skutku, przyczynowości etycznej. Suma skutków złych i dobrych myśli, uczynków i słów człowieka, wyznaczająca jego los w kolejnej reinkarnacji, jak i w następnych, aż do chwili osiągnięcia pełnego wyzwolenia z pęt materialnego ciała i jego żądz. Jedynie złą karmę można określić jako fatum, los czy Nemezis. Jest również karma zasługi i przewinień. Nie można jej utożsamiać z nagradzaniem lub karą – po prostu jest to jedno powszechne Prawo, kierujące nieomylnie i – jeśli tak można powiedzieć – ślepo wszystkimi prawami sprowadzającymi określone skutki. Mówi się, że karma jest tym moralnym jądrem każdej istoty, które jest jedynym, co trwa po śmierci fizycznego ciała i przechodzi w dalsze inkarnacje. Inaczej mówiąc, oznacza to, że z każdej osobowości nic nie pozostaje, poza – oczywiście – przyczynami, jakie stworzyła. One są nieśmiertelne, nie mogą zostać zniweczone i zniknąć z wszechświata tak długo, jak długo będą istniały ich przyczyny, czyli dopóki właściwe, odpowiadające im skutki nie unicestwią ich. Będą podążały za inkarnującą się jaźnią, pojawiać się w jej nowych wcieleniach, tak długo, jak długo nie nastąpi równowaga pomiędzy przyczyną a skutkiem. W Biblii znajdujemy niejedno potwierdzenie istnienia prawa karmy, m.in. w powiedzeniu, co człowiek zasiał, to zbierze. Karma jest wyzwaniem i próbą dla człowieka, bowiem każdorazowo otrzymuje on wolną wolę, by móc sprostać czekającym go wyzwaniom. Każdy wariant przeznaczenia jest jego szansą, ponieważ dzięki prawdzie i dobru, miłości i wybaczaniu, ujarzmieniu zmysłów można odwrócić negatywne skutki działań poprzednich wcieleń. Pamiętać bowiem należy, iż to prawdziwa, duchowa jaźń człowieka wybiera sobie taką osobowość, którą będzie ożywiać i przy pomocy której dosięgną ją skutki karmiczne uprzednio przez nią stworzonych przyczyn.